Ik heb ongeveer 12 jaar geleden de diagnose van RA gekregen.
Sindsdien ben ik onder behandeling van Ledertrexate en ging alles vrij goed. De ups en downs kennen we zeker allemaal, maar ik voelde mij ‘vrij normaal’.
Een tijdje geleden ben ik mama geworden van een fantastische dochter. Mijn zwangerschap is slecht verlopen maar toen kon ik dat wel verdragen want het was maar tijdelijk.
Mijn huisarts had me ook thuis geschreven zodat ik kon rusten.
Nu zijn we dus 11 maanden verder en mijn RA is niet meer onder controle.
Ik ben enkele dagen na mijn bevalling terug begonnen met Ledertrexate en medrol en ik dacht binnen de kortste keren terug een fitte mama te zijn. Niets is dus minder waar.
Bovenop mijn RA heb ik sinds de bevalling de ene infectie na de andere en zou ik elke week naar de huisarts kunnen gaan, maar dat doe ik niet.
Ik voel mij nu iemand chronisch ziek, die niet graag uit bed komt en waar alles te veel voor is. Ik speel graag met ons kindje thuis maar naar buiten gaan is er teveel aan, haar speelgoed naar buiten dragen, die buggy uit de auto slepen is een ramp en haar badje lukt niet steeds. Als ze tegenwringt op de verzorgingstafel verlies ik snel mijn geduld omdat ik zelf kapot ben. Ik moet al mijn energie steken in mijzelf te motiveren gewoon recht te blijven staan. Ik herken mijzelf niet meer als ik de spiegel kijk. De zomervakantie was een ramp en wintersport zit er niet meer in. Eens op stap gaan met mijn vriendinnen is te vermoeiend, ’s avonds wil ik slapen want ’s nachts zal ik wakker worden van de pijn. s ‘Ochtends kom ik uitgeput op mijn werk van wakker te liggen en ik heb dan al een gevecht moeten leveren onze dochter aan te kleden en haar in en uit de auto te heffen.
Mijn reumatologe stelde voor om Arava te gebruiken, nu lees in de bijsluiter dat je 2 jaar op het voorhand moet stoppen als je zwanger wil worden. Hoe onrealistisch het ook klinkt, droom ik van een 2de kindje want zo heb ik het mij altijd voorgesteld. Misschien is het niet haalbaar maar ik ben momenteel (nog) niet bereid om dit op te geven omdat mijn ziekte in de weg staat.
Vanavond ga ik maar wéér naar de huisarts want ik geraak weer niet van mijn keelontsteking af. Wij zijn verhuisd en ze kent me nog niet goed, hoe vriendelijke ze ook is, dat kan niet anders dan dat ze mij een dikke zaag vind, ik vind mezelf ook een zaag

Hoe houden jullie dit vol? Zijn jullie er wel weer bovenop geraakt? Ik zou zo graag een vrolijke strekte moeder voor haar zijn. Ze verdient dit (en ik en mijn man eigenlijk ook).