Na de zwangerschap; komen jullie er wel weer bovenop?

[Bloemeke84]

Hallo iedereen,

Ik heb ongeveer 12 jaar geleden de diagnose van RA gekregen.
Sindsdien ben ik onder behandeling van Ledertrexate en ging alles vrij goed. De ups en downs kennen we zeker allemaal, maar ik voelde mij ‘vrij normaal’.
Een tijdje geleden ben ik mama geworden van een fantastische dochter. Mijn zwangerschap is slecht verlopen maar toen kon ik dat wel verdragen want het was maar tijdelijk.
Mijn huisarts had me ook thuis geschreven zodat ik kon rusten.

Nu zijn we dus 11 maanden verder en mijn RA is niet meer onder controle.
Ik ben enkele dagen na mijn bevalling terug begonnen met Ledertrexate en medrol en ik dacht binnen de kortste keren terug een fitte mama te zijn. Niets is dus minder waar.
Bovenop mijn RA heb ik sinds de bevalling de ene infectie na de andere en zou ik elke week naar de huisarts kunnen gaan, maar dat doe ik niet.
Ik voel mij nu iemand chronisch ziek, die niet graag uit bed komt en waar alles te veel voor is. Ik speel graag met ons kindje thuis maar naar buiten gaan is er teveel aan, haar speelgoed naar buiten dragen, die buggy uit de auto slepen is een ramp en haar badje lukt niet steeds. Als ze tegenwringt op de verzorgingstafel verlies ik snel mijn geduld omdat ik zelf kapot ben. Ik moet al mijn energie steken in mijzelf te motiveren gewoon recht te blijven staan. Ik herken mijzelf niet meer als ik de spiegel kijk. De zomervakantie was een ramp en wintersport zit er niet meer in. Eens op stap gaan met mijn vriendinnen is te vermoeiend, ’s avonds wil ik slapen want ’s nachts zal ik wakker worden van de pijn. s ‘Ochtends kom ik uitgeput op mijn werk van wakker te liggen en ik heb dan al een gevecht moeten leveren onze dochter aan te kleden en haar in en uit de auto te heffen.
Mijn reumatologe stelde voor om Arava te gebruiken, nu lees in de bijsluiter dat je 2 jaar op het voorhand moet stoppen als je zwanger wil worden. Hoe onrealistisch het ook klinkt, droom ik van een 2de kindje want zo heb ik het mij altijd voorgesteld. Misschien is het niet haalbaar maar ik ben momenteel (nog) niet bereid om dit op te geven omdat mijn ziekte in de weg staat.

Vanavond ga ik maar wéér naar de huisarts want ik geraak weer niet van mijn keelontsteking af. Wij zijn verhuisd en ze kent me nog niet goed, hoe vriendelijke ze ook is, dat kan niet anders dan dat ze mij een dikke zaag vind, ik vind mezelf ook een zaag . Over mij RA zal ik wel even klagen maar dat is wat het is. Waarschijnlijk mag ik weer 3 dagen thuis blijven, uiteraard voel ik mij dan iets beter. Te hard ingaan op hoe ik mij voel durf ik niet goed, na mijn bevalling begon ze ook over anti depressieva en ik wil niet nog meer medicatie beginnen nemen (ik zit met een maagzweer van de pijnstillers waarschijnlijk). Ik heb het gevoel dat als mijn RA weer onder controle raakt en ik minder ziek zou zijn ik mij lichamelijk en mentaal veel beter zou voelen.
Hoe houden jullie dit vol? Zijn jullie er wel weer bovenop geraakt? Ik zou zo graag een vrolijke strekte moeder voor haar zijn. Ze verdient dit (en ik en mijn man eigenlijk ook).

[Wrenchman]

Ik zou zo graag een vrolijke strekte moeder voor haar zijn. Ze verdient dit (en ik en mijn man eigenlijk ook).

Dat sowieso. Mijn mening is dat iedere moeder het verdient om te genieten van haar kindje. Het is al zwaar genoeg als je gezond bent, laat staan met een chronische aandoening.

(ik zit met een maagzweer van de pijnstillers waarschijnlijk)

Moet je niet heel snel maagbeschermers hebben dan? Of gebruik je die al?

Bovenop mijn RA heb ik sinds de bevalling de ene infectie na de andere en zou ik elke week naar de huisarts kunnen gaan, maar dat doe ik niet.

Hier heb je alleen jezelf mee. Misschien ook de rest van je gezin, maar een arts zal er niet wakker van liggen. Gun jezelf toch de zorg om er bovenop te komen.

Je vindt jezelf een zaag en bent bang dat je huisarts dit ook vindt. Maar vertel je huisarts eens wat je hier opschrijft. Mag die dan zelf bepalen of hij/zij je een zaag vindt? Waar ben je bang voor? Dat de huisarts je antidepressiva voorschrijft. Vertel gewoon dat je he-le-maal kapot bent zoals je het hier ook opschrijft en dat je, sinds de bevalling, de ene infectie naar de andere hebt. Een huisarts bepaalt waarschijnlijk zelf hoe die jou behandeld. Maar je kunt het natuurlijk hier wel of niet mee eens zijn. Geef gewoon aan dat je niet depressief bent maar gewoon ziek. Doe jezelf toch niet zo tekort.

Als je je huisarts helemaal niet vertrouwd of je niet op je gemak voelt, zeg dat dan. Of kies een andere huisarts uit. Die zijn er namelijk genoeg!

[Steph]

Dag bloemeke,

Onder het motto beter extreem laat dan nooit, hier toch nog een reactie
Zelf ben ik in november 2014 bevallen van mijn eerste kindje en zit zo nu en dan te twijfelen voor een tweede kindje, dit is ook de reden waarom ik weer op dit onderwerp bots.
Ik vraag mij soms af of het wel zo'n verstandige beslissing is om voor een tweede te gaan aangezien RA toch een last met zich meebrengt en of ik dan ook niet gewoon gelukkig moet zijn met eentje terwijl er hier zeker en vast vrouwen zijn die het geluk niet hebben om er eentje te hebben. Maarrr, hier komt het , je hebt een droombeeld voor je met 2 kindjes moet je die dan opgeven voor je ziekte zoals je zelf ook zei.
Nu vroeg mij af of je voor een tweede kindje bent gegaan en hoe je ervaring is...
Als ik je verhaal lees heb je helemaal geen makkelijke periode gehad, ik hoop dat het ondertussen toch enigszins stabiel is
Zelf heb ik ook geen makkelijke zwangerschap gehad, had het geluk om bij het kleine deeltje van vrouwen te horen die tijdens de zwangerschap toch veel klachten had om achter de bevalling nog maar te zwijgen..
Maar ondertussen mag ik niet meer klagen. Heb terug een goed evenwicht gevonden met mijn medicatie, zorg van het kindje, werken enzo

Alvast vele groetjes en hopelijk lees je deze reactie nog

[Bloemeke84]

Hallo Steph,

Wat lief dat je nog reageert. Ik herinner je me nog van enkele andere topics toen je zwanger wilde worden. Ik denk dat ik toen zelf zwanger was.
Jij denk dus ook weer aan een tweede kindje.

Met mij gaat het ondertussen weer beter sinds een 5-tal maanden! Ik gebruik nu enkele maanden Humira + MTX en al na 4 dagen voelde ik me beter. Ik heb sindsdien geen enkele pijnstiller meer genomen. Dus ik geniet weer van het leven, wij genieten van het leven, wat een verschil voor ons hele gezin. ’s Ochtens zwier ik m’n dochter uit bed en steek haar in de lucht (13kg ondertussen), ik kan de pitsers van haar body’s weer open en dicht doen zonder dat ik het gevoel heb dat mijn vingers 2 maal gebroken worden. Ik kan zelfs terug normaal stappen en als ik niet zo moe zou zijn zou ik ook kunnen sporten denk ik.
Een tweede kindje hebben we ondertussen nog niet, er is wel een puppy bijgekomen

Ik heb nog steeds een gemengd gevoel, waar ik niet uit ben.
Het is nu goed gekomen, we zijn allemaal weer gelukkig en in een rustiger vaarwater terechtgekomen. De pijn van de afgelopen jaren kan ik ondertussen weer wat relativeren. Maar de mentale weerslag dat het op mij heeft gehad niet. Ik ben mijzelf zeer hard tegengekomen, ik ben blijkbaar geen supervrouw en heb duidelijk een limiet. Ik ben graag heel de tijd bezig en doe graag alsof mijn leven perfect is en ik wil het graag allemaal zoals gepland en liefst zo snel mogelijk. Het is dus een harde les geweest, ik besef nu dat ik tegen iedereen had moeten zeggen ‘help mij want ik kan niet meer, ik kan echt niet meer doen alsof’. Ik wil mij nooit meer zo waardeloos en eenzaam voelen. Nu de donkere periode voorbij is heb ik dat wel kunnen zeggen tegen mijn dokters en familie.

Mijn perfectionistisch kantje verlangt natuurlijk nog steeds naar het leven zoals ik mij het al jaren voorstel: het tweede kindje dat mij eindelijk een compleet gevoel gaat geven. Vroeg of laat ga ik daar dus ook aan toegeven. Maar niet de eerste maanden, eerst nog wat rusten.
Zonder medicatie zal ik het nu ook niet doen. Mijn reumatologe stelt voor om MTX uiteraard te stoppen 3 maanden op het voorhand, maar Humira door te spuiten tot een positieve zwangerschapstest en nadien te zien hoe alles verloopt. En daar heb ik ondertussen vrede mee. Niet de ideale situatie, maar degene die me een rustig gevoel geeft dat het misschien binnen enkele maanden op deze manier hopelijk wel haalbaar zal zijn.

Wat leuk te lezen dat ook jij ondertussen een goed evenwicht gevonden hebt tussen je ziekte, medicatie en je kindje. Dat geeft toch wel vertrouwen voor de toekomst. En wie weet mogen we een tweede keer wel bij de grote groep vrouwen horen die kunnen genieten van een aangename zwangerschap!!
Ik ben benieuwd voor wat je zal kiezen? Ben je al aan het stoppen met je medicatie?

Groetjes!

[Steph]

Oh wat goed dat je terug aan de betere hand bent
Zo te zien was het een zware periode met veel dingen die ik herken als je een met een klein babytje zit en reuma hebt Die springers op een body zijn bv niet zo'n ideale uitvinding

Neen hoor, ik ben nog met niets gestopt. Zat met het plan om deze zomer te stoppen maar de zomer komt dichter en dichter en de twijfels nemen toe. Neem ook de cominatie MTX maar met cimzia (zou het zusje zijn van humira). En zoals tegen jou verteld raden ze mij ook aan om terug de MTX te stoppen maar de cimzia door te nemen tot een positieve test. Dit ging ik vroeger helemaal afgekeurd hebben om het principe medicatie en zwangerschap maar nu zit ik daar dus niet meer over te tobben
Ikzelf heb ook nog altijd gemengde gevoelens. De dagen waar ik die bekende reuma vermoeidheid heb ben ik nogal gauw geneigd om het bij eentje te houden maar dan denk je toch dat een tweede zeer welkom zou zijn... Zoals je zelf ook zegt het zal er waarschijnlijk wel van komen maar we moeten de stap durven zetten en hopen dat het bij het tweede toch iets beter gaat qua zwangerschap en erna !

Heeelll veel succes met je puppytje en je kindje en laat mij weten of er al dan niet een tweede kindje bij komt

[Bloemeke84]

Dag Steph,

Kom jij hier nog?
Ben je gestopt deze zomer?
Wij eind april met MTX en we zijn er vorige maand aan begonnen Ik ga morgenochtend een test doen want normaal moet ik vanavond Humira spuiten maar ik wil echt niet spuiten om dan binnen enkele dagen te weten dat ik zwanger zou zijn (nu de moment daar is kan ik mij veel moeilijker verzoenen met het idee dit soort medicatie door te nemen), ik heb zo een soort voorgevoel dat het al zou kunnen zijn. Het zou wel snel zijn, maar het mag ons ook gewoon eens kei hard gegund zijn

[Steph]

Hey Bloemeke,

Ja hoor ik pier hier nog af en toe eens op
En idd begin Juli ben in ermee gestopt... Nog altijd met heel veel twijfel maar doe het met het idee als het niet gaat ik toch 1 mooi zoontje heb
Momenteel al terug serieus moe aan het worden maar cimzia spuit ik door dus die zal ( hopelijk ) de ergste ontstekingen tegen houden.
Hoe gaat het met jou, niet teveel last? Wat spannend zeg, ben blij voor je dat je al aan het moment van proberen bent!
Kan je nog werken of doe je het rustig aan?
Kbegrijp je volledig wat het spuiten betreft als je zwanger bent, ookal zeggen ze dat het geen kwaad kan toch heb je er geen goed gevoel bij...

Waarschijnlijk zal de test nu al gebeurt zijn, moest het positief zijn een dikke dikke proficiat en anders niet opgeven zou ik zeggen!

Groetjes!

[Bloemeke84]

Dag Steph,

Leuk te lezen dat je hier soms ook nog komt.
Ik heb dus echt positief getest! Ben ook al bloed gaan laten trekken bij de huisarts en het zag er allemaal goed uit. Nu aftellen naar onze eerste echo einde van de maand, ik hoop maar dat alles goed mag gaan.
Volgende week heb ik een afspraak bij mijn reumatologe, ik ga vragen dat ze alvast een cortisonenschema opstelt voor als de Humira ook is uitgewerkt, ik bereid me op het ergste voor dan kan het allemaal maar meevallen deze keer.
Voorlopig ben ik nog aan het werk. De laatste maanden moet ik maar 2 dagen per week naar mijn werk, 2 dagen werk ik van thuis en ik neem elke week een dag verlof, zo is het nog haalbaar momenteel.
Sinds gisteren is de misselijkheid en vermoeidheid genadeloos toegeslagen. Pijnen heb ik (nog) niet. Maar eens ze er zijn ga ik vragen dat ik mag thuisblijven, zo blijven verder sukkelen ga ik niet meer doen deze keer.

Ik hoop dat je me snel mag vervoegen!

[Steph]

Dag bloemeke!

Hoe gaat het ondertussen met jou?