nu heb eindelijk een positief verhaal. ben bang dat het wel een beetje een lang verhaal zal worden, maar dat geef-nie, je mag halverwege afhaken hoor!!
2 weken geleden heb ik al mijn moed verzameld en mijn leidinggevende verteld wat al zo'n lange tijd mijn probleem is. ik denk dat ik nog nooit ergens ZO ZENUWACHTIG voor was geweest... het was een fijn gesprek, hij vond het vreselijk voor me dat ik zo veel pijn moest hebben, begon meteen over aanpassingen van mijn werkplek en drukte me op mijn hart dat ik vanaf nu maar eens aan mezelf moest denken en niet alleen aan anderen.
ho ho!!! dat ging wel erg snel allemaal!! mijn collega's weten van niks en ik wilde toch echt stap voor stap hier doorheen!
tot nu toe kon ik best goed verbergen wat er aan de hand is, ik heb daar allerlei trucjes voor, creatieve oplossingen, maar dat wordt steeds moeilijker en moeilijker... ik moet iets doen.
als de coördinatrice van mijn afdeling terug zou zijn van vakantie zouden we (mijn leidinggevende en ik) het haar vertellen en samen bedenken hoe we mijn "ziek zijn" en wat dat met zich mee brengt kunnen uitleggen aan mijn collega's
ooooowwjeeeee! ook hiervoor was ik weer doodsbang!
maandag was mijn coördinatrice er weer... maar nu was mijn leidinggevende thuis omdat hij een ongelukje heeft gehad en het is niet zeker of hij deze week nog komt!!!!!!
uitstel van executie!!
dat dacht ik maandag... maar vandaag was alles anders. ik had maandag avond enorm veel pijn gehad en ik ben weer begonnen met celebrex, daar kan ik een beetje ziek van zijn. ik kreeg het gevoel dat er iemand moest zijn op mijn afdeling die er van af wist, iemand anders dan mijn leidinggevende, nu hij er de hele week niet zou zijn.
gelukkig had ik smorgens al mijn stoute schoenen aangetrokken en
ik heb 10 minuutjes tijd van mijn coördinatrice gevraagd en ik heb ook haar alles eerlijk verteld.
ook dit was een fijn gesprek, zij sprak meer over de praktische dingen, op mijn werk maar ook thuis (is toch anders he, met een vrouw praten of met een man
), we hebben zelfs gesproken over een middeltje dat indianen tijdens haar vakantie uit een boom haalden en dat werkzaam zou zijn tegen reuma. we hebben er een beetje om gelachen maar ze zou wel een flesje voor me meenemen, want ze had een paar van die flesjes gekocht, tsja, je weet maar nooit toch! het leek wel of de meiden op mijn kamer, tenminste, de collega's waar ik het langst mee samen werk en me het meest close mee voel, mijn opluchting konden voelen... het was lang geleden dat het weer echt "gezellig" was, we hebben gelachen en zelfs oude liedjes gezongen.
toen dacht ik... als ik het hun moet vertellen, moet ik het NU doen!! de sfeer is zo goed...
en dat heb ik gedaan. ik ben echt super-de-stoerste. en ook dit was een hardstikke fijn gesprek... heel lief. veel liever dan ik gedacht had. enorm lief. ze waren blij dat ik het eerlijk verteld had en ik heb niet het idee dat ze truttig tegen me zullen doen, maar dat ze rekening met me zullen houden en het me met de kleine dingetjes makkelijker zullen maken.
nu de rest van de 16 meiden nog... maar ik ben al niet meer zo bang. hierna zien we wel weer verder...
vanaf morgen is alles anders...
